Европскиот регулаторен притисок постојано се зголемува, додека комерцијалната заштита на европските производители се намалува. Што значи ова за иднината на европската индустрија и конкурентност?
Темпото со кое се наметнуваат новите норми станува неодржливо, додека во исто време европските пазари се отвораат за агресивни трговски сили … Европската унија е во критична пресвртница. Додека многу европски претприемачи се соочуваат со рекордни стапки на банкрот, особено во енергетскиот сектор, прашањето е дали прекумерната регулација и слепото почитување на пазарните принципи доведоа до тоа.
Компаниите денеска се соочуваат со парадоксалната ситуација производителите на квалитетни европски производи да плаќаат за сертификати за докажување на домашното потекло, наместо тоа да го бараат од увозниците. Регулаторната лавина која со децении доаѓа од Брисел стана неподнослива – речиси 50 директиви годишно, што значи во просек по две нови директиви месечно. Никој повеќе не може да ги следи или ефективно да ги спроведува сите овие прописи.
Европската комисија постојано воведува стандарди кои често немаат практична примена во секојдневниот живот на земјите-членки, а за кои се преговараше „преку колено“ без вистинско разбирање на локалните потреби. На пример, домашните производители со ознака „Made in Croatia“ треба да плаќаат скапи сертификати за докажување на потеклото на нивните производи, додека пологично би било странските производители да го докажат потеклото на нивните производи. Во споредба со другите економски сили, Европската унија заостанува во заштитата на своите пазари. Додека САД и Кина агресивно ги штитат своите индустрии со високи царини и вонтериторијално спроведување, Европа продолжува да се однесува како „Венера, божица на љубовта“, додека другите се „Марс, Бог на војната“. Американските тарифи за одредени производи може да одат и до 100%, додека Европа слави кога наметнува царина од 37% за кинеските електрични автомобили.
Оваа разлика во пристапот го претвора европскиот пазар во „депонија“ во кинеско-американската економска конфронтација. Иронично е што токму Трамп, често критикуван од европските елити, со своите протекционистички мерки почна да укажува на вистинскиот начин за спас на европската економија. Додека американскиот претседател ја штитеше својата индустрија и работните места, европските лидери продолжија со политиките што доведоа до денешната криза. Актуелните политичари, кои со своите одлуки придонесоа за уништување на европската конкурентност, не можат да бидат нејзини спасители.
Оние кои со години се залагаа за некритичко отворање на пазарот и прекумерна регулација мора да бидат ставени на буништето на историјата, бидејќи го изгубија кредибилитетот да ги спроведат потребните реформи. Посебно загрижувачка е состојбата во дигиталниот сектор, каде што европските компании ја губат конкурентноста поради недостаток на стратешка визија. Наместо конкретни политички мерки и одлуки, европските лидери често прават извештаи и анализи кои ги идентификуваат проблемите, но не нудат практични решенија.
Дури и кога извештаите се квалитетни, како онаа на банкарскиот тајкун Марио Драги, тие остануваат само на хартија без конкретна имплементација. Европските граѓани и претприемачи не бараат само анализа на ситуацијата, туку и решителна акција што ќе ја заштити европската индустрија, работните места и економската независност. Европската унија мора итно да престане со прекумерното регулирање на сопствениот пазар и да започне активно да ги штити своите индустрии од сè поагресивните глобални конкуренти. Во спротивно, Европа ризикува да остане „заробена во минатото“, да води „војна од 1914 година“, додека остатокот од светот води економска „трета светска војна“. За ова е потребна нова генерација лидери со поинаква визија за Европа – која ќе ги штити нејзините интереси исто толку решително како и другите светски сили. Тоа не се актуелни лидери или луѓе кои работеле за странски организации и фондации. Тоа се луѓе кои си ја сакаат државата, лебот си го заработуваат со свои раце, а не работат за државата ниту се платени од државата.