Рускиот филозоф и историчар Ј.Петухов кој учествувал во археолошката експедиција во Јерихон 1999 година, бил во можност да го отвори на лице место доказот за Блискиот Исток, за постоењето на древната цивилизација на Прото-Русите (словените) основана долго пред самото доаѓање на Семитите од Арапската пустината. Првите населби на цивилизацијата се појавиле пред околу 10.000 години, а еден од нив бил и симбол на градот Јерихо (Јарихо-Јарило) што се споменува во Библијата. Сепак, како Прото-Словенска населба опфатена е не само територијата на денешната Палестина, но, исто така и дел од Израел, Сирија, Либан, Јордан, Ирак и Турција.
Петухов Јуриј Димитриевич (17 мај 1951 — 1 фебруар 2009)
Петухов ја нарекол оваа цивилизација како “Блиско-Источна Русија” и ова го напишал во својата книга “Первоистоки Русов“: “Има уште една важна точка во разбирањето на раната историја на Индо-Европејците (расите), кои ги споменавме порано, и за кои треба да се потсетиме. Географските поими на Блискиот Исток, Палестина, особено Израел, Јудеја, Турција – се прилично од подоцна и со одговорност кажувам дека топонимот Палестина се појавил не порано од 1 милениум п.н.е., како резултат на нарушувањето на етнонимот, од самонарекувањето на Русо-Филистејците во новоформираниот семито-хамитски прајазик. Меѓутоа изворно овој поим – Philestinians – Филистијци произлегува токму од Пелиштин-Пеласти односно “Пелазги” / “Белазги” што очигледно произлегува од словенското Беласти, така што топонимот Палестина во суштина значи Бела-стина, поточно Белистан, каде “стан” значи земја, држава, нешто фиксно, нешто статично, станување-живеење, дом, стан; додека поимот “Пале” означува “Бело“, што дури и на денешниот англиски јазик збор “pale” се преведува како “бледо” односно бело.
Ние сме должни да запамтиме и постојано да се потсеќаме за огромното мнозинство на изворните индоевропски топоними од овој регион кои дошле до нас преку доцните и дебели слоеви на културолошкиот ремикс. Тие подлегнале на значајна трансформација во рамките на оние африкански јазици што ги донеле со себе семетските племињата кои се инфилтрирале во земјите од Блискиот Исток. За период од три милениуми, новодојденото население во Палестина-Сирија-Ханаан сосема строго и постојано ги бришеле трагите на претходниците и основачите на овие култури и цивилизации, се со цел да се уништи сеќавањето за нив. Ова било генерално постигнато преку два начини:
1) Најславните и значајни страници на историјата на претходниците ги вклопиле во историјата на “новите доселеници”;
2) сè што не им одговарало од традициите и вкусовите на Пелазгите, новодојденците го уништиле, го заплениле, и го напуштиле во заборав. Затоа, реконструкцијата на оригиналните топоними не секогаш ни оди глатко.
Како што имам објаснето одамна, една од најважните гранки на Прото-Словените биле Скитите кои самите создале една многу моќна култура во тоа време распространета на територијата – Велика Скитија. Како изгледале Скитите, каков јазик говореле, и кои всушност биле, видете подетално во долниот линк.
*Види за: СКИТИ – АНТИЧКИ СЛОВЕНИ
Во едно, ние сме апсолутно сигурни дека ова е потврдено со многу факти. Повеќето од земјите на Блискиот Исток во текот од 10-2 илјади п.н.е. биле наречени со еден збор – Раси. Пред нас, дошле во “превртена” форма (резултатот на десно-ракото семитско писмо е уште еден пример за трансформација на оригиналните топоними, етноними и сл.). Од превртениот облик Сурија (Сирија), се добива- Русија. Попатно, зборот Сурија и Русија го имаат истото значење – “Земјата на Сонцето, односно Светлината”. Тука мораме да направиме амандман на доцниот “византиско-романски” стил, кој исто така придонел за трансформација на зборовите, поточно станува збор за завршниците од типот “иа, -ија”. Како резултат на тоа, ги добиваме вистинските имиња на земјите од Блискиот Исток населени со Раси (Руси, Раши) или како што ги нарекува модерната наука – “Индо-Европјани”, односно Сури = Руси.
Не сите Скити биле Израелити. Но, ние дефинитивно знаеме дека Домот на Израел – односно северните десет племиња, биле во областа на Скитија во текот на првиот век. Апостол Јаков се обратил писмено до нив (Јаков 1: 1).
Патем во самото срце на Израел, постоел древен град по име – Скитополис.
Карта на Декаполис покажувајќи ја локацијата на Бейт-Шеан, (тука наречена според неговото грчко име, Скитополис)
Исто така тука постои и град по име Пела.
Истото го сторил и апостол Петар. Тој посебно ги споменува провинциите јужно од Црното Море, каде што живееле како “странци” и “избеглици” (I Петар 1: 1, РСВ).
Јосиф, Еврејскиот историчар, ја напишал својата историја во истиот временски период. Во последната четвртина од првиот век, тој рекол: “Десетте племиња се надвор од (реката) – Еуфрат до денеска, и се огромно мнозинство, и не се проценуваат по број” (Книга XI, глава V.2 , Антиката на Евреите). Освен тоа, дефинитивно Галилеите се поврзани со Галите, каде пак самите Гали потекнуваат од легендарната кралица Скота, за која говорев во текстот за поврзаноста помеѓу Скитите и Скотите. Галите населувале големи територии и нивната миграција е практично иста како Скито-Шкотската. Погледнете ја само т.н. галска топонимија:
Како што знаеме, дури и самиот Исус и Магдалена биле Галилејци. Нивните високи и убави тела, добро ни се претставени од страната на средновековните сликари. Нивната црвеникава и златеста коса, како и белот тен, јасно ни говорат за нивното Скитско односно Белазгијско / Аријско / Расно потекло.
Марија Магдалена од Антонио Фредерик август Сандис
Иако некои Израелци веќе мигрирале кон северна Европа, многумина сѐ уште биле на територијата на Големата Скитија кога го напишал своето дело Јосиф.
Нивниот град во близина на Галилеја, наречен Скитополис, бил ископан и откриен од археолозите. И можеме да бидеме сигурни дека и другите населби постоеле во регионот, како и во областа на делтата на Нил.
На територијата на денешен Израел на автопатот кој минува помеѓу градот Бет-Шеан (Скитополе) и Јордансакта граница бил кибутцот Маоз Хаим. Во 1974 започната била изградбата на армијскиот укрепен пункт , и како резултат на тоа, градителите пронашле рушевини од некакви градби. Подот бил декориран со перфектно сочуван мозаик! И покрај фактот дека подот бил речиси целосно прекриен со свастични симболи, археолозите кои пристигнале на месотото веднаш и го препишале на зградата на синагогата. Зошто? Бидејќи, тие зборуваат, дека имало слика која е слична со менората (седмо-свеќната лампа) – симболот на Јудеизмот. Во Тората е пишано дека Јехова (Јахве) наредил на своите адепти да изработат свеќник за украсување на преносливиот храм кој е истотака специјално направен за 40 години, онолку долго колку што било потребно ре-програмирањето на Евреите во пустината. Јудејските рабини тврдат дека менората го симболизира “континутетот на генерациите на Еврејскиот народ од Мојсеј”.
Kако и да е, познатото е дека Евреите се многу млад народ, и како таков млад народ практично сите симболи, “знаење” и некои светогледни концепти се позајмени од многу подревени, посоодветни, и повеќе развиени народи во случајов Скитите / Аријците / Халдејците. Креативно ги преработиле и ги издаваат за свои, како што тоа може лесно да се види доколку го читате само Стариот Завет, Битие. И Ултра-Ортокосните Евреи го држат мислењето дека гранките на вистинската менора не се заоблени, туку се со исправени линии како што е тоа добро прикажно на славјанските везови…
Исто така, интересен е фактот што и Самарјаните се чини дека биле исто така племе што припаѓале на Скитите – Древните Словени. Имено, во Јужна Русија, денеска сеуште постои град што го носи имемето – Самара. Самара е град во југоисточниот дел на европска Русија, центар на Самарска област.
Самарија
Да се префрлиме сега на светски познатиот духовен епицентар – Ерусалим. Според археолошките откритија, се претпоставува дека градот бил основан околу 4000 година п.н.е.,со елементи од бронзената доба во периодот помеѓу 3000 година п.н.е. и 2800 година п.н.е Навстина интересен е фактот за тоа како изворно гласело неговото име во оригнилните древни текстови. На пример во древните текстови од Средното Египетско Кралство (19 век п.н.е.) Ерусалим се нарекувал – Русалим / Рашалим (Rušalim). Ерусалим во Амерна списите (талблиците) од владетелот Авди-Хеба (1330 п.н.е.) е наречен Урусалим / Urušalim .
Грците кон името на градот го додале префиксот “хиеро“ (свето место), и градот го нарекувале ХиеРОСолјама. Арапите, градот го нарекувале Ал Кудс (Свето место). Сион или Цион се нарекувал само дел од градот, но подоцна ова име започнало да се употребува и за целиот град. По царот Давид, градот бил познат и како Ир Давид, односно Давидов град.
Денеска официјалната Израелска влада го користи зборот أُورُشَلِيمَ, кој се транслитерира како – Ūršalīm.
Ајде сега да се потсетиме кои народи во минатото биле наречени како – Уруси, од страната на Хазарите? Мислам дека одговорот ви е сосема јасен. И не само во минатото, дури и денес сеуште некои арапски и азијатски народи Русите ги нарекуваат како Уруси, како што е примерот во лезгиските јазици.
Инаку, Лезгински е североисточен кавкаски јазик, мајчин јазик на Лезгините . Јазикот се зборува во Русија поточно во Дагестан, Азербејџан и Казахстан од околу 450.000 луѓе. Јазикот е официјален во Дагестан.
Основнтоо име на Ерусалим – Јершалем било – Јаруса. Овој топоним постоел многу милениуми пред Семитите да го претворат во “Еурашлем”. Со еден збор во името Јарус , ние гледаме комбинација од два збора “Јаро=Аријци” и “Руси“. Самата трансформација од индоевропскиот (расијанскиот) во семитското, односно од “рус” во”рш” било природно (древниот иврит воглавном користи согласки). Семитите ги знаеле Русите како “Народот Рош”. Градот на русите – Јарус постоел во времето како Јарихо-Ерихон, и тоа е археолошки факт за кој сега зборуваме….. Но детални податоци за животот на жителите на Јарус кај нас Словените нема, ископувањата на прото-градот практично се невозможни, бидејќи сега тоа е вредна светиња за многу христијански и муслимански светилишта во “стариот град” на Ерусалим.
Нема ништо изненадувачки во фактот дека Русите (Расите, Рашите) ја именувале својата татковина како Рус, не – тоа е сосема нормално, разумно и логично. И покрај тоа што сме навикнати на топонимите на Сирија, Сурија, Сурја (навика всадена од последните три милениуми), ние мора да знаеме дека оригиналното и изворното име на примарните предци на Блискиот Исток биле белети родови Расите – Пелазгите односно Индо-Европејците согласно модерната наука.
Расите (Индо-Европејците) од 12-ти до 8-ми милениум п.н.е. го поминале социјалниот пат од племиња, родови и племенски сојузи до почетокот на пред-државните или јавни субјекти кои ги среќаваме во Јерихон-Јарихо, Беида, Чоирокоита. Факт е дека имало една држава на Русите (Белазгите, Аријците, Индо-Европјаните) на целиот Блиски Исток од 8-7 милениум пред нашата ера. Практично се работи за сите Руски родови на заедницата во Мала Азија, Палестина, Либан, Сирија, северен Ирак, во подножјето на Загрос и околните области кои се обединувале во едно заедничко јазично семејството (Пра-Словенски јазик), заедничка материјално-произведствена култура, една заедничка духовна вера и традиција (заеднички систем на верувања, обичаи, обреди и ритуали). Овој феномен – една кохерентна и хармонична заедница надвор од рамките на една држава -ние ќе сретнеме и во Русија во текот на историјата: од Русите Палестинци, Месопотамија, Етрурија (Расенија) – Венетија, Скитија, дел од Скандинавија, Норик па се до Русо- Словените (Пољаните, Древјаните, Крвичите, Вјатичите итн) -. односно во отсуство на надворешна агресија, Расите не создавале империи, но ја задоволувале својата култура и јазичка заедница во одсуство на границите и го презирале робовладетелството.
Со оглед на неразделниот културно- духовен интегритет, Расите го основале етнокултуролошкото-јазично јадро на Суперетносот во сите земји на Блискиот Исток, кој бил и нивниот непосреден примарен дом, прародонина на предците – проторусите и прарусите во рок од триесет илјади години (апсолутен автохтонизам, кој нема аналогија во историјата на човештвото), исто така, земајќи го во предвид и изворното име на тие земји, дадени од страна на самиот Суперетнос, имаме право (и должни сме) да ја наречеме примарната прароднина на предците како – Блиско-Источната Русија.
Се разбира, заклучокот за “оригиналната татковина” на Индо-Европејците, во никој случај не е неоспорен. Покрај тоа, ДНК генеалогијата на професорот А. Клесов јасно укажала на јужниот дел на Сибир како прататковината на индоевропските жители со хаплогрупата R1a и на иста старост од 30 илјади години, кога се појавиле првпат од своето владеење. Сепак, што е тоа што можело да ги спречи некои групи на индоевропејци од 10-тиот милениум пред нашата ера да мигрираат во потрага по поповолни климатски услови кон Блискиот Исток?
И во овој историски период, многу независни истражувачи го припишуваат ова на еден вид глобална катаклизма, која од разните митологии е позната како -Светската Поплава – Големиот Потоп. Оваа катаклизма може да биде последица на деструктивната “војна на боговите”, која предизвика промена на половите и “нуклеарна зима”, која не можела да доведе до остро ладење. Значи, миграцијата во овој период во повеќето јужни региони воопшто не изгледа за Аријците како толку неверојатна. Особено бидејќи аријскиот свастичен украс е јасно видлив на урнатините на Баалбек.
Покрај тоа, како претпоставка добро е објаснето каде оваа цивилизација потоа исчезнала, оставајќи напуштени и трошни градови во наследство на новдојдените Семити од пустината: тие едноставно се вратиле на север, кога завршила предизвиканата катастрофа “малата ледена доба”. Но, дел од населението можело и да остане, постепено деградирајќи и мешајќи се со Семите. Бидејќи милениуми подоцна трошните рушевени на Јерихон-Јарихо со деградираното населениее не можело да им се спротистави на Евреите на Мојсеј. Но, за “официјалното” објаснување за овој факт, Евреите го измислиле убавиот мит за “Трубите на Јерихон”…
Адам Волинец
