„Решението“ за оние кои не му се допаѓаат на САД се најде во американскиот интервенционизам и отворената промена на ,,режими”, како во случајот со Садам и Гадафи, додека во случајот на Кастро тие не успеаја.
„Има ли некој Брут во Русија? „Единствениот начин да се стави крај на ова е некој да го отстрани Путин“, изјави неодамна една од најпознатите американски политичари Линдзи Греам.
Кога рече дека атентатот на рускиот претседател е единственото решение за запирање на војната во Украина и дека Русите треба да го убијат Владимир Путин како што Брут го уби Јулиј Цезар, републиканската сенаторка беше невообичаено искрена, па го кажа она што го мислат многумина во Вашингтон. но сепак не го изговараат гласно.
Американските власти често ги поедноставуваат меѓународните конфликти во јавноста и целата одговорност за конфликтите и војните ја префрлаат на личноста на „злобниот диктатор“. Тоа се одразува и во медиумите, па многу новинари единствениот виновник за проблемите во некој дел од светот го најдоа во Кастро, Милошевиќ, Гадафи, Садам, Асад, а денес во Путин. Странските автократи беа претставени како тирани на границата на здравиот разум, од што беше заклучено дека со нив не може да се преговара, туку дека мора да се оди на друг начин. Бидејќи потрагата по едноставно решение за сложените проблеми, промената на режимот изгледаше како логичен избор. „Решението“ за „Хитлер на нашето време“ се најде во американскиот интервенционизам и отворената промена на режими, како во случајот со Садам и Гадафи, додека во случајот на Кастро, и обидите за ликвидација и промена на режим не успеаја.
Водителот на телевизијата Фокс њуз се заложи за ликвидација, велејќи им на своите гледачи: „Отсечете и ја главата на змијата и убијте ја змијата. „Сега змијата е Владимир Путин. Американските власти тврдат дека само еден е виновен за војната во Украина – рускиот претседател, но тие не повикаа на промена на режимот. Заедничката двопартиска резолуција лансирана од сенаторите и од Републиканската партија, како Линдзи Греам и Марк Руби, и од Демократската партија, како Кори Букер и Ејми Клобучар, може да се сфати како индиректен повик за промени во Кремљ. Во тој текст, сенаторите ја обвинија Русија за „флагрантни акти на агресија и други злосторства што може да се мерат со злосторства против човештвото и воени злосторства“. Дека западните влади би сакале да видат смена на Путин може да се заклучи од фактот дека портпаролката на британскиот премиер Борис Џонсон рече дека целта на западните санкции е „соборување на режимот на Путин“. После тоа Даунинг стрит мораше да ја повлече оваа изјава за да не испадне дека разрешувањето на Путин е официјална политика на Лондон, објави „Фајненшл тајмс“.
Освен Греам, многу други членови на политичката елита размислуваат по принципот: „Ако Путин е проблем, елиминирајте го Путин и проблемот ќе исчезне“, оценува „Политико“ и додава дека има неколку причини зошто таквите ставови не се на место. Првата грешка е да се мисли дека смената на Путин ќе го реши конфликтот меѓу Русија и Западот. Никој што дошол на власт во Москва не би ја прифатил непријателската војска на кое било друго место од нејзините граници, исто како што Путин не прифаќа Украина да влезе во НАТО и бара ниту една поранешна советска република да не се приклучи на Северноатлантската алијанса. Дополнително, ликвидациите и промените на режими не беа толку лесни како што им се чини на Греам или на Фокс њуз, дури и во случајот со многу послаби земји од Русија. Америка успешно ги собори владите на Латинска Америка кои не се наклонети кон Вашингтон, како социјалистичката влада на Салвадор Аљенде, но Централната разузнавачка агенција не успеваше секој пат, а најмалку кога се обидуваше да го убие водачот на кубанската револуција Фидел Кастро. Обидот за соборување на комунистичкиот режим во Хавана со неуспешна инвазија во Заливот на свињите исто така не успеа. Иако ЦИА го отстрани иранскиот премиер Мохамед Мосадег во 1953 година, во исто време започна синџир на настани што доведоа до изразено антиамериканска влада во Техеран. Минатото лето, дваесет години откако беа урнати кулите близначки и нападот врз Авганистан, талибанците повторно ја формираа владата во Кабул. во исто време, таа започна синџир на настани што доведоа до јасно антиамериканска и актуелна влада во Техеран. Минатото лето, дваесет години откако САД ги соборија со напад врз Авганистан, талибанците повторно ја формираа владата во Кабул.
За време на либиската граѓанска војна, во која интервенираше Америка, либискиот лидер Моамер ел Гадафи беше соборен и убиен. Се чинеше дека истата судбина ќе го снајде и сирискиот претседател Башар ал Асад, бидејќи Америка ги поддржуваше неговите непријатели во граѓанската војна. Но, тоа не се случи, бидејќи во војната се вмеша и Русија, која застана на страната на Асад, па блискоисточниот „касап“, како што го нарекоа некои западни медиуми, и денес е на власт.