Доктроцидот врз Лекарите што се споротставиле на Ортодоксната Наука
Доколку мислете дека догмите постојат единствено во доменот на религијата – вие навистина гадно се лажете. Нажалост, догмите постојат и во Ортодоксната Медицина и Наука, а многу доктори и научници завршиле токму на ист начин како и многу богомили и гностичари кои биле прогласени за еретици од страна на репресивниот систем на официјалната црква!
„Прогонот на научниците и лекарите кои се осмелуваат да ги критикуваат современите ортодоксии не е престенат ни по Галилео: од секогаш било и останува до денес, професионална опасност. Претставата на Хенрик Ибзен од 1882 година „Непријател на народот“ е парабола за замката на научниот интегритет. Ибзен ја раскажува приказната за докторот во јужна Норвешка, кој открива дека популарните и профитабилни јавни бањи во неговиот град, всушност ги заболеле посетителите кои се собирале кај нив за подмладување. Испуштањата на одпадот од локалните кожарници ги заразило бањите со смртоносните бактерии. Кога лекарот ќе излезе во јавноста со информациите, локалните трговци, на кои им се придружуваат владини службеници, нивните сојузници во „независниот печат од либералниот ум“ и други заинтересирани страни за финансии се обидуваат да го замаглат процесот.
Здравствената установа му ја одмзема лекарската дозвола, градот го осудува и го нарекува „непријател на народот“. Измислениот доктор на Ибзен го искусил она што општествените научници го нарекуваат „Семелвеисов Рефлекс“. Овој термин ја опишува револуцијата со која печатот, медицинската и научната заедница и сојузничките финансиски интереси поздравуваат нови научни докази што се спротивставуваат на воспоставената научна парадигма. Рефлексот може да биде особено жесток во случаи кога новите научни информации сугерираат дека воспоставените медицински практики всушност му штетат на јавното здравје. Вистинските проблеми на унгарскииот лекар Игназ Семелвеис, биле инспирација за представата на Ибзен. Во 1847 година, д-р. Семелвеис бил асистент професор на породилната клиника во Виена во Општата Болница, каде околу 10% од жените починале од „породилната“ треска.
Врз основа на неговата теорија за домашни миленици, чистотата може да го ублажи преносот на „честички“ што предизвикуваат болести, “Семелвеис вовел практика на задолжително миење на рацете за практикантите помеѓу вршењето на обдукција и пораѓањето на бебињата. Стапката на фаталната пуерперална треска веднаш паднала на околу 1 процент. Семелвеис ги објавил овие откритија. Наместо да му се изгради споменик на Семелвеис, медицинската заедница, не сакајќи да ја признае вината за животната штета на толку многу пациенти, го избркала лекарот од медицинската професија. Неговите поранешни колеги го измамиле Др. Семелвеис во посета на ментална установа во 1865 година, а потоа го оставиле против неговата волја. Семелвеис починал мистериозно две недели подоцна.
Една деценија после тоа, теоријата на Луи Пастер и делото на Џозеф Листер во санитарната болница ги оправдаа идеите на Семелвеис. Современите аналози изобилуваат со ваквите потврди и резултати. Херберт Ниделмајн од Универзитетот во Питсбург го искусил “Семелвeисовиот Рефлекс” кога ја открил токсичноста на оловото што го убивал мозокот во 1980-тите. Ниделмајн, во 1979 година, во “New England Journal of Medicine” покажал дека децата со високи нивоа на олово во забите постигнале значително пониско ниво од нивните врсници на тестовите за интелигенција, на аудиотивните и говорните тестови како и на мерењето на вниманието. Почетокот на раните 1980-ти, индустријата за олово и нафта (оловниот бензин бил профитабилен нафтен производ) ги мобилизирала фирмите за односи со јавноста и научните и медицинските консултанти да го истражуваат Ниделмајн и неговиот кредибилитет. Индустријата извршила притисок врз Агенцијата за Заштита на Животната средина, Канцеларијата за Научен Интегритет при Националниот Институт за Здравство и Универзитетот во Питсбург да започнат истраги против Ниделман. На крајот на краиштата, федералната влада и Универзитетот ги оправдала ставовите и истражувањата на Ниделмајн. Но, влијанието и нападот врз индустријата ја уништиле академската кариера на Ниделмајн и го стагнирала во областа на водечките истражувања. Епизодата понуди трајна демонстрација на моќ во индустријата за да се наруши животот на истражувачите кои се осмелуваат да ја доведат во прашање безбедноста на нивните производи. Рејчел Карсон ја доживеала истата судбина во раните 1960-ти, кога била изложена опасноста од DDT пестицидот на Монсанто, што потоа медицинската заедница ја промовираше како профилактичка против телесната вошка и маларијата.
Владини службеници и медицински професионалци предводени од Американското Здружение за Медицина му се придружија на Монсанто и другите производители на хемикалии, напаѓајќи ја злокобно Карсон. Трговските списанија и популарните медиуми ја опишаа како „хистерична жена“. Индустрија зборувала дека Карсон е „спинстер“, современ еуфемизам за лезбејство и за не-стручност. Злобните критики врз нејзината книга се појавиле врз насловните страници на Time, Life, Newsweek, Saturday Evening Post, US News и World Report, па дури во Sports Illustrated. Претседателот Џон Ф. Кенеди, одиграл клучна улога во оправдувањето на Карсон. Во 1962 година, тој пркосел на сопствената USDA, заробената агенција во сојузот со Монсанто, и го назначил панелот на независните научници кои го потврдиле секое материјално тврдење во книгата на Карсон “Тивка Пролет”. Искуството на британскиот лекар и епидемиолог Алис Стјуарт нуди скоро совршена аналогија за линчувањето на Медицинскиот картел од Џуди Миковиц. Во 1940-тите години, Стјуарт била една од ретките жени во нејзината професија и најмладата колешка што некогаш била избрана во тоа време на Кралскиот Колеџ за Лекари. Таа започнала да ги испитува високите појави на рак во детството кај добро ситуираните семејства, збунувачкииот феномен со оглед на тоа што болеста честопати била во корелација со сиромаштијата, а пак ретко со богатството. Стјуарт објавила труд во Лансет во 1956 година, во кој се даваат силни докази дека вообичаената практика на изложувањето со Х-зраци на бремени жени е виновникот за карциноми што подоцна ќе ги мачат и нивните деца. Според Маргарет Хефернан, авторот на „Willful Blindness“, откритието на Стјуарт е „летот пред лицето на конвенционалната мудрост“ – ентузијазмот на медицинската професија за новата технологија на Х-зраците.
Коалицијата на владините регулатори, нуклеарни промотори и нуклеарната индустрија им се придружиле на медицинските установи во САД и Британија во започнувањето на бруталниот напад врз Стјуарт. Стјуарт, која починала во 2002 година на возраст од деведесет и пет години, никогаш повеќе не добила друг голем грант за истражување во Англија. Поминаа дваесет и пет години по објавувањето на трудот на Стјуарт за медицинската установа конечно да успеа да ги признае нејзините наоди и да се откаже од практиката на Х-зраци врз трудниците “. Како сето ова би добило уште поголема смисла и слика би ве замилил да ја прочитата мојата претходна објава: Како Рокфелери ја започнале Фармацевската Инквизиција Нажалост, ова е само еден мал дел од многуте примери на брилјантните научници и доктори, и пред се луѓе со добро и чисто срце, кои не се откажале од универзалната вистина и својата света мисија, каде силно се спротиствале на фашистичката репресија на паразитскиот систем, воден од плутократи и социјални-паразити кои ја киднапирале науката, не штедајќи се притоа и не плашејќи се за сите можни ризици со кои се соочиле… Сета Слава за овие херои!
Адам Волинец
