„Смртта не постои, а со тоа сознание исчезнува и стравот од неа. И запомнете: ниту еден постоечки човек не умрел.
Тие се претворија во светлина и како такви сè уште постојат. Тајната е во тоа што овие светлосни честички се враќаат во првобитната состојба. Враќање на една од претходните енергии. Христос и некои други ја знаеле таа тајна. Барав начини да ја зачувам човечката енергија. Таа е еден од видовите на светлина. Во Душата понекогаш е еднаква на врховната небесна светлина. Не го барав тоа за себе, туку за доброто на сите. Верувам дека моето откритие ќе го направи животот на луѓето полесен и поподнослив и ќе ги насочи кон духовноста и моралот…“, изјави Никола Тесла.
Во книгата Посветеник , роман за протокот на свеста, нејзиниот автор Жељо Сариќ опишува како Тесла ја доживеал загубата на својот брат Дане.
„Како дете им бев утеха на родителите поради несреќата што го снајде нашето семејство. И сега сеќавањето на тој настан не ми избледе, после толку години, а тоа беше мојата прва средба со смртта. Имавме прекрасен коњ од арапска раса, благороден и паметен, семеен миленик што го добивме на подарок од пријател. Една студена зимска ноќ татко ми беше повикан на должност. Јавајќи по снегот над ридот полн со волци, коњот се исплашил и го исфрлил татко ми од седлото. Побрзал дома испотен, крвав и пенлив, а додека мештаните се подготвувале да го бараат татко ми, тој во галоп се вратил и го нашол таму каде што го спасил, бидејќи доколку ги преживее волците, сигурно ќе замрзне и ќе се најде во прегратките на белата.смрт. Оттогаш уште повеќе го засакавме коњот и го сметавме за член на семејството, децата си играа со него, го галеа и галеа, а најмногу братот Дане. Како игра на судбината, како бумливата пролетна река на ридовите на Лика која уништува се пред себе, она што се случи во мене остави неизбришлива трага, средба со смртта, збунетост пред чинот на детето кое не знае на што било очевидец, а кое сè уште боли со истата болка и со истата сила како пред многу години, нешто што беше врежано во срцето и душата на детето, како сечило, ладен и остар метал, и што ме збунува и сега, како старец. И се случи преплашениот коњ да удри со копитата врз брат ми, нанесувајќи му смртоносни повреди, а оваа прерана смрт на првото машко дете во семејството ги растажи родителите и целиот живот им беше покриен со тажна сенка на сеќавањето на нивниот изгубен син. Таа тажна сенка падна и врз мене, а што и да направив добро ќе ги растажеше уште повеќе поради неизлечивата рана и непокајаната загуба. тоа што се случи остави неизбришлива трага кај мене, средба со смртта, збунетост пред чинот на дете кое не знае што е очевидец, а кое сè уште боли со истата болка и сила како пред многу години, нешто што беше врежано во срцето и душата на детето, како сечило, од ладен и остар метал, и што ме збунува и сега, како старец. По овој настан, остана празнина во нашето семејство, во срцата на децата и во срцата на моите родители. Тоа чувство на смрт ме прогонуваше цел живот и станав негов заколнат противник, така што вистинската смисла на моите изуми беше борбата против смртта“.