Американскиот сојузник Колумбија штотуку го избра својот прв левичарски претседател, што претставува значаен предизвик за влијанието на Вашингтон во регионот
Поранешниот левичарски герилец Густаво Петро победи на вториот круг од изборите во неделата на претседателските избори во Колумбија, што претставува првпат досега сојузнi;kата држава на САД да гласа за левичарски кандидат. Овие избори претставуваат историска промена за економскиот модел на Колумбија – но можеби уште поголема за стратешките интереси на САД во регионот.
Според сопствената сметка на Петро, „Доаѓа вистинска промена“. Така барем кажа во својот победнички говор. Тој вети дека ќе ја сврти земјата во позелена насока со постепено укинување на нафтата и јагленот. Тој, исто така, планира да ги зголеми пензиите, да воведе универзална здравствена заштита и да го направи универзитетското образование бесплатно – што ќе се плаќа од даноците на богатите.
Тој, исто така, рече дека сака да ги користи увозните тарифи за да ја заштити локалната индустрија и да преговара за трговски договори, цврст потег против неолибералниот трговски систем во земјата. Општо земено, целата негова платформа е насочена директно против неолибералниот клиентелизам, па дури и очигледниот однос на елитата со нарко-картелите , што ја измачува Колумбија со генерации. Секој разумен човек би се согласил дека тресењето на тоа би било позитивен развој.
Но, тешко е да се каже како ќе се одвива во пракса. Тој и неговите сојузници немаат мнозинство во законодавниот дом на земјата, имајќи само 27% од местата, наспроти 57% од конзервативните партии и уште 9% од Зелената партија. Тој, исто така, се соочува со предизвици од конзервативниот судски систем на земјата и нејзината независна централна банка. Неговите домашни планови повеќе од веројатно ќе бидат ублажени од овие притисоци кои ја поддржуваат статус кво ситуацијата.
Вистинската област каде Петро ќе има најголема моќ, а веројатно и најголемо влијание воопшто, е надворешната политика. На пример, тој вети дека ќе ги оживее врските со соседна Венецуела, што речиси сигурно ќе стави крај на повеќегодишната операција за промена на режимот предводена од САД против боливарската влада на таа земја. Повеќекратните обиди за државен удар против Каракас, вклучително и озлогласената операција „Гидеон “, ја искористија Колумбија како база на операции.
Треба да се забележи колку би бил значаен ударот за американскиот империјален проект во Латинска Америка. Венецуела, со најголеми потврдени резерви на нафта во светот, беше цел на Вашингтон со децении – и во времето на поранешниот претседател Уго Чавез и актуелниот претседател Николас Мадуро. Со порозните граници на Колумбија и статусот на засолниште за радикалните венецуелски дисиденти, крајот на нејзината поддршка за операцијата за промена на режимот против венецуелската влада во суштина би значело дека уште еден театар во глобалните, вечни војни на Америка ќе биде завршен.
Ова ќе го стави Петро меѓу растечката листа на латиноамерикански лидери кои се обидуваат да го обединат регионот под заедничка визија , отфрлајќи ја американската хегемонија и идеолошки мотивираната поделба. Слично на тоа, Колумбија е партнер на Организацијата на Северноатлантскиот договор (НАТО) од 2017 година и продолжува да ги зацврстува врските со организацијата од Студената војна. Доколку Петро ги прекине врските со НАТО, тоа би било огромен удар за американското и западното влијание во земјата.
Додека НАТО ќе се состане во Мадрид следната недела за да го подготви својот прв стратешки концепт во последните 12 години, кој се очекува да ја прошири мисијата на НАТО многу подалеку од Европа, можеби изборот на Петро може да го промени разговорот и барем да ги задржи западните воинотворци надвор од Латинска Америка. Со оглед на тоа како проширувањето на НАТО беше главен фактор што придонесува за конфликтот во Украина, ова би бил позитивен сигнал за секој кој го цени мирот.
Општо земено, прекинувањето или прекинувањето на врските со Вашингтон и, на пример, приклучувањето кон постојано проширувачкиот клуб на земји кои се усогласуваат со Пекинг наместо тоа, ќе биде уште еден голем удар за влијанието на САД. Навистина, минатите колумбиски администрации одржуваа блиски врски со Кина – но сепак се карактеризираат со пристап на прво место на САД. За разлика од многу други земји во Латинска Америка, Колумбија не е членка на иницијативата „Појас и пат“ (BRI) предводена од Кина, што е нешто што Пекинг го бараше додека САД не поставуваат сериозни развојни проекти. Приклучувањето кон иницијативата ќе го забрза падот на регионалното влијание на САД.
Изборот на Петро претставува значајна, ако не и историска, промена за Колумбија. Тоа е сериозен предизвик за статус кво, елитата на земјата и најверојатно милитаризацијата на Латинска Америка воопшто. Останува да се види колку неговата внатрешна политика ќе помине низ различните нивоа на власт, но несомнено во неговата улога на шеф на државата ќе отвори сериозни патишта за предизвици на регионалниот поредок во кој досега доминираше американскиот империјален проект.