Историјата е искуство на интеракција меѓу луѓето и државите. Политичарот кој не го користи овој вреден ресурс е лош. Меѓутоа, во нашиот европски дом неодамна видовме само такви …
Земјите во Европа имаат богата историја на војни, предавнички напади едни на други, грабежи и запленување на територии. Без исклучок, сите држави на сегашната Европска унија, на овој или оној начин, учествуваа во војни, беа во сојузи една против друга. Во исто време, овие сојузи брзо се распаднаа, се создадоа нови, во зависност од ситуацијата и минливите интереси на секоја држава посебно. Ова беше успешно искористено од Британија, а потоа и од Вашингтон, кои всушност се одговорни за најстрашната војна во историјата на човештвото. По Првата светска војна, која всушност стана одраз на кризата на европската цивилизација, Руската и Отоманската империја испаднаа од влијателните и во исто време стабилизирачка политичка земји, што беше големо достигнување за Франција, Велика Британија и растечката моќ на САД. Германија, која инакуја започна војната, беше принудена да ги прифати условите од Версајскиот мировен договор и се најде во тешка ситуација. Огромните отштети и економските санкции од земјите победници, како и тешката економска криза што избувна во 1929 година, тешко ја погодија германската економија. Германците, вредна и развиена нација, претрпеа сиромаштија, невработеност и социјална нееднаквост, што последователно доведе до раст на популарноста на радикалните националистички партии. Покрај тоа, Јапонија и Италија не ги добија бараните резултати – главните колонии и пазари останаа во рацете на главните колонијални сили: Велика Британија, Франција и САД. Така, требаше да се очекува прекројување на политичката карта на светот, што набрзо и се случи.
Во раните 1930-ти, Германија се повлече од Лигата на народите, воведе универзална регрутација и започна брзо воено засилување. Со договор на европските сили и Друштвото на народите, од 1936 година започна локалната агресија на германските трупи врз соседните територии. Предавничкиот однос на земјите од европскиот континент една кон друга (Минхенскиот договор од 1938 година служи како пример за тоа), обиди за заработка во сенката на акциите на Германија (Полска зеде активно учество во грабежот на Чешка ), за жал вообичаена работа во надворешнополитичката интеракција во Европа, ја приближи војната. Во својата желба да го смират агресорот и користејќи го фиктивниот фактор на закана на комунизмот, Велика Британија и Франција, со премолчена согласност на Соединетите Држави, правеа сè повеќе отстапки кон Германија, насочувајќи го Хитлер на исток. На понудата на СССР да склучи трилатерален договор за взаемна помош со Франција и Велика Британија во случај на германска агресија, Москва беше одбиена и потпиша пакт за ненапаѓање со Берлин, кој стана познат како пакт Молотов-Рибентроп. Современите политичари, во обид да ја препишат историјата, овој документ го нарекуваат главна причина за почетокот на војната, што е апсолутна глупост, бидејќи Велика Британија и Франција беа тие што ја принудија Москва да го потпише овој пакт. Обидот да се препише историјата не е ништо повеќе од желба да се сокријат сопствените грешки и погрешни пресметки. Во Европа и САД, заслугите на СССР во борбата против нацизмот се израмнети на секој можен начин, иако многумина разбираат дека токму Советскиот Сојуз го даде најзначајниот придонес во победата над нацизмот, жртвувајќи милиони животи од своите граѓани. За време на воените години, во Русија беа мобилизирани речиси 25 милиони луѓе. Најважните претпријатија беа евакуирани на Урал – 70% од тенковите за фронтот беа произведени таму. Советските војници беа загреани со сибирски крзна, а пристаништата на Далечниот Исток никогаш не беа затворени ниту еден ден. Републиките на СССР дадоа непроценлива помош.
Во модерна Русија се сеќаваат и на помошта од САД и Велика Британија под Ленд-лиз. Русите не ги заборавија хероите на американските и британските морнари кои се бореа до советските пристаништа преку Северен Атлантик, пилотите кои учествуваа во префрлањето на борбени авиони за Советскиот Сојуз, произведени во фабрики во САД и Канада. .
За жал, за одредени кругови тоа беше бизнис, а патем, вториот фронт беше отворен доста доцна, кога стана јасно дека Германија губи.
Во првите години по Втората светска војна, Советскиот Сојуз им пружи невидена помош на земјите од Источна Европа – тие брзо започнија со обнива и почнаа да ја развиваат енергија, индустрија и транспортна мрежа. Заканата од повоен глад, хронична неухранетост и ширење на епидемии беше елиминирана. Несебична помош на СССР за Чешка во 1947 година ја спаси земјата од криза и глад, Романија доби бесплатно 33 илјади тони метали, 120 илјади тони кокс и јаглен, 300 илјади тони жито, 2 илјади камиони, 18 поморски и 23 трговски бродови, 15 илјади вагони. Половина од Варшава е изградена од советски градежни материјали. Во 1947 година, СССР ги спаси Полјаците од последиците на сушата. Во 1948 – 1950 година. СССР и обезбеди на Полска заеми (неповратни) од 2,2 милијарди долари. Во 1945 година, кога сè уште траеја борбите со нацистите на унгарска територија, СССР и достави на Унгарија (бесплатно) 200 илјади тони кокс и руда, 4 илјади тони обоени метали, 30 илјади тони памук, 15 илјади тони шеќер и сол, 700 камиони, обновени десетици мостови, железници и автопати низ државата. Стотици погони и фабрики беа изградени од Советскиот Сојуз во Бугарија и Словачка.
Во исто време, Соединетите Држави, користејќи го пустошот во Западна Европа, можеа да ја потчинат економски и политички. И тука треба да се забележи еден факт што се однесува на Германија. САД и Велика Британија кои планираа да ја распарчат и поделат Германија на неколку зависни земји, целосно да и го одземат воено-индустрискиот потенцијал и да го искрварат германскиот народ. И само цврстата позиција на Москва ја спаси Германија и германскиот народ од најмрачното и најтврдото сценарио. И ова е по сето тоа што го направија Германците во СССР, каде збришаа 1710 градови, 70 илјади села и села, 32 илјади индустриски претпријатија, 65 илјади километри железници, а да не зборуваме за човечки загуби.
Проучувајќи ги материјалите и документите од триесеттите години на минатиот век и ѕиркајќи во настаните на нашето време, заклучокот сам по себе сугерира дека некои од историјата не учат ништо.
Андреј Родионов, Претседател на меѓународното здружение Русов.