Британскиот министер за одбрана Бен Валас ја процени можноста неговата земја да испрати војници да и помогне на Украина. Во интервју за медиумот Spectator објавено вчера , Валас го нарече овој развој „многу неверојатен“ во случај на хипотетички руски напад.
Министерот Валас нагласи дека Украина не е членка на НАТО, така што нема гаранција за колективната безбедност што ја имаат земјите-членки. Тој додаде дека украинската страна е свесна за тоа.
Британија го следеше примерот на САД. Пред две недели, претседателот Бајден изјави дека испраќањето американски војници да ја бранат Украина „не е на дневен ред“, пишуваат британските медиуми, и заклучи дека сега ги знаеме границите на западната поддршка за Украина. „Ако и Велика Британија и Америка – најголемите поддржувачи на Украина – ја отфрлат можноста за распоредување сили – продажбата на оружје е најмногу што ќе добијат.
Овде сакаме да додадеме дека градоначалникот на Киев, поранешниот боксер Виталиј Кличко изјавил дека владата во Киев се подготвува за „напад на руската армија врз Украина“. Тој како градоначалник организира цивилна одбрана, а се интензивираше и работата на регрутирање и обука на резервисти.
Со оглед на горенаведените ставови на главните покровители на Украина, тешко е да се поверува дека овие подготовки би му помогнале многу. Украина, оставена „еден на еден“ со Русија, нема шанси не само со оглед на моменталната состојба на нејзината армија, со многу слаби воздушни сили и уште полоша морнарица, туку уште повеќе поради бројните внатрешни сомнежи и лошата социјална состојба во земјата. Чувството на напуштеност од оние кои отсекогаш им ветувале заштита и гарантирана безбедност, секако не ја зајакнува потребната волја за одбрана.
Од друга страна, ваквиот развој на настаните може да поттикне посилен политички ангажман на Киев со цел мирно решавање на проблемот на истокот на земјата со бунтовничките проруски региони. Деновиве претседателот Володимир Зеленски изјави дека не треба да се исклучи одржувањето на референдум за решавање на проблемот. Тој не оди во детали за истиот, но самото споменување на таква опција е голем чекор напред од претходните позиции на Киев, кој одби да се спроведе она што Зеленски го потпиша пред две години во врска со сепаратистичките региони со учество на состанокот на Нормандиската четворка заедно со тогашната германска канцеларка Ангела Меркел, францускиот претседател Емануел Макрон и рускиот лидер Владимир Путин. Неуспехот да се спроведе истиот договор е една од најчестите причини за инсистирањето на Русија на притисок врз Киев и тврди дека таа, не Москва (која не е страна на договорите од Минск – Киев и бунтовничките региони, туку нивниот гарант, заедно со Франција и Германија) кои Москва секогаш ги отфрла западните изјави дека не ги исполнува овие договори) не ги спроведува своите обврски.
Секако, на сите им е јасно дека Москва е таа што има одлучувачко влијание врз претставниците на бунтовничките самопрогласени републики Доњецк и Луганск и дека без нејзината поддршка тие не би можеле да опстанат. Но, исто така, факт е дека Киев досега не беше заинтересиран за директен дијалог со нивните претставници, иако тоа е наведено во договорите од Минск, и дека се обидуваше да ги ревидира во своја полза, за што премолчено го поддржуваше Берлин. и Париз.
Меѓутоа, она што денес сите го знаат, од геополитички и безбедносни причини, Русија никогаш нема да ги напушти споменатите украински региони населени главно со Руси, од кои околу 250.000 веќе добиле руско државјанство, што дополнително ја зајакнува обврската на Москва да обезбеди нивна заштита. Поради оваа причина, јасно е дека за Киев најбезболен излез од овој долгогодишен „ќорсокак“ е да го реши овој проблем со мирни средства, односно со политички договор.
Дали тоа сега е повозможно ќе зависи исклучиво од тоа дали Русија и САД ќе успеат или не да постигнат заеднички договор за стратешка безбедност, на кој инсистира Москва и кој е ставен на дневен ред по неодамнешниот виртуелен самит на Џо Бајден и Владимир. Путин.