Најмоќниот говор во историјата: Александар Македонски до неблагодарните Македонци, проклетство кое трае до ден денес!

Најмоќниот говор во историјата кој некој некогаш го одржал. Александар Македонски во 324 година п.н.е во местото Опис кај денешен Багдад, им се обраќа на неблагодарните македонски војници кои се бунтуваат против походите на нивниот крал и војсководец и бараат да бидат вратени дома.Ова проклетство се оддржува до денешен ден.

Она што ќе ви го кажам нема да ве спречи да се вратите дома. Што се однесува до мене, можете да одите каде сакате. Но, сакам да знаете како се однесувавте со мене и како јас се однесував со вас. Ќе почнам, како што е ред, со татко ми Филип.

Кога ве најде, бевте обични селани, облечени во кожа, пасевте неколку овци на падините на планините и едвај можевте да ги одбраните од соседите. Под него, почнавте да живеете во градови, со добри закони и обичаи. И тој ве претвори од робови во владетели на оние варвари кои ја ограбуваа вашата земја. Тој го освои поголемиот дел од Тракија, земајќи ги најдобрите пристаништа, така што имаше трговија и просперитет, и ги стави рудниците во постојана работа.

Тесалијците – ве преплашуваа! Па, сега владееме со нив! Атињаните и Тебанците, секогаш бараа шанса да ја нападнат Македонија, Бев толку понизен – но јас ја имам мојата мала улога во војната со нив- што повеќе не и се закануваат на Македонија, туку зависат од нас за нивната заштита! Татко ми отиде на Пелопонез и им го среди редот во куќата. Потоа беше прогласен за врховен командант на сите Грци за походот против Персијците – чест не само за него, туку и за сите Македонци. Ова го направи мојот татко Филип за вас. Доволно големо само по себе – но мало во споредба со она што го добивте од мене!

Го поминав Хелеспонт, иако тогаш Персијците сè уште командуваа со морето. Ги победив сатрапите на големиот крал Дариј и ве поставив за владетели на Јонија, Еолида, Фригија и Лидија, а Милет го зедов со опсада. Остатокот од земјата се предаде доброволно, а нивното богатство стана ваше. Сите богатства на Египет и Кирена, кои ги освоив без борба, сега се ваши. Сирија, Палестина, Месопотамија, Вавилонија, сите ви припаѓаат! Богатството на Лидија, богатствата на Персија, накитот на Индија и надворешното море! Сега сте сатрапи. Вие сте генерали и капетани.

Што задржав за себе, освен оваа пурпурна наметка и дијадема? Ништо. Ниту еден маж не може да укаже на моето богатство. И што би правел со него сепак? Јадам што јадете и вие. Немам одмор повеќе од вас. Многупати ја поминував ноќта на стража за да можете мирно да спиете. Кој од вас верува дека се трудел повеќе за мене отколку јас за него?! Ајде! Ако имате лузни, соблечете се и покажете ми ги! Ќе ви ги покажам моите. Нема ниту еден дел од моето тело – барем предниот дел – што не носи рана. Моето тело е покриено со лузни од секое оружје што можете да го замислите – мечеви, стрели, камења, стапови. Сè за доброто на вашите животи, вашата слава и вашето богатство.

А сепак еве јас сè уште ве водам, како освојувач на земјата и морето, реките, планините и рамнините. Заедно ги прославивме нашите свадби. Многу од вашите деца ќе ми бидат братучеди. Ги исплатив вашите долгови, без да ве прашам како ги добивте, иако сте доволно добро платени и го ограбувате секој град што го заземаме. Многумина од вас носат златни круни – ордени за храброст и чест што ви ги дадов од мене. Секој од нас што беше убиен, кој имаше славен крај, го погребавме со полни почести.

Многумина сега стојат овековечени од бронзените статуи во Македонија. Нивните семејства се почестени и не плаќаат даноци. Под моја команда, ниту еден човек не е убиен бегајќи од непријателот. И сега сакав да испратам некои од вас кои беа ранети или осакатени, или остареле, да бидат пречекани дома како херои.

Но, бидејќи сите сакате да одите, тогаш сите – одете! Одете дома и кажете им дека вашиот крал Александар, освојувач на Персијците, Медијците, Бактријанците и Скитите; кој сега владее над Партите, Хоразмијците и Хирканците сè до Каспиското Море; кој марширал преку планините на Хинду Куш, ги преминал реките Оксус и Танаис, дури и Инд – првиот што го преминал по самиот Дионис. И јас ќе ја преминев Хифазата да не се наведневте од страв… … кој отплови во Големото Море од устието на Инд, ја премина пустината Гедросија, каде што никој никогаш не водел војска. Кој ја зеде Карменија, додека мојата флота пловеше по Персискиот Залив…

Кога ќе се вратите дома, кажувајте им дека кога се вративте во Суза, ме оставивте и си отидовте дома, оставајќи ме под заштита на странците што сте ги освоиле. Можеби ова ваше кажување ќе изгледа славно во очите на луѓето и достојно во очите на боговите. Заминете!